Σε μας τους ανθρώπους αρέσουν τα παραμύθια, οι βιωμένες ιστορίες, κι εκείνες που γεννά η φαντασία μας. Σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, διαφορετικές χρονικές στιγμές, χαιρόμασταν να αφουγκραζόμαστε τις ιστορίες των συνανθρώπων μας και να χανόμαστε μέσα στην αφήγηση, κι άλλοτε να γινόμαστε οι ίδιοι παραμυθάδες και να αφηγούμαστε τις ιστορίες μας.
Ο Όμηρος μας εξιστόρησε τη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης ψυχής. Απολαύσαμε και θεραπευτήκαμε από τα δρώμενα του Θεάτρου στην αρχαία Ελλάδα. Μετείχαμε των δρωμένων ως θεατές, φωτίζοντας τα σκοτάδια μας κι έτσι καθαρίζοντας (κάθαρση) την ψυχή μας, προχωρούσαμε στη ζωή. Ακούσαμε τους Τραγωδούς ή Κιθαρωδούς και τους Ραψωδούς ή Ομηριστές στη Ρωμαϊκή εποχή. Ευτυχώς, κι έτσι δεν ξεχάσαμε τον παππού Όμηρο, τον οποίο δεν σταματάμε να «ακούμε» και σήμερα με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί μας αποκαλύπτει όλες τις αλήθειες της ζωής. Γελάσαμε, κλάψαμε, συναισθανθήκαμε, πονέσαμε, νιώσαμε όλα τα συναισθήματα. Καθίσαμε γύρω απ’ τη φωτιά τον Μεσαίωνα κι αφουγκραστήκαμε τα κατορθώματα των ιπποτών.
Σήμερα παρακολουθούμε τις ιστορίες μας μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου, με αφήγηση οπτικοακουστική, στις κινηματογραφικές αίθουσες, στους καλοκαιρινούς κήπους και στα σπίτια μας μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Δεν χάσαμε τους παραμυθάδες. Ξαναξεγλίστρησαν από παντού, γιατί πάντοτε οι άνθρωποι αγαπάμε την αφήγηση. Σήμερα έχουμε ένα μέσο πολύ δυνατό, εξαιτίας της «ζωντάνιας» και του ρεαλισμού του. Η θεραπευτική διαδικασία της αρχαιοελληνικής κάθαρσης εξακολουθεί να περνάει μέσα από το θέατρο και πλέον μέσα από την έβδομη τέχνη. Μετέχω, συμμετέχω, αποδέχομαι την αποτρόπαιη πράξη, κι η μέθεξη φέρνει την κάθαρση.
Η καθεμία και ο καθένας μας, είμαστε υπεύθυνοι για την ψυχή μας, φύλακες, εκγυμναστές και καλλιεργητές του φωτός της. Ο κινηματογράφος λειτουργεί και ως μέσο για την προετοιμασία της ψυχής, αλλά και εκ των υστέρων θεραπευτικά, όταν έχουμε πληγωθεί και ο πόνος, ο φόβος και η ανασφάλεια φωλιάζουν μέσα μας. Η κινηματογραφοθεραπεία (cinema therapy), χρησιμοποιείται πλέον από πολλούς ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές και ψυχιάτρους.
«Η κινηματογραφοθεραπεία είναι μια θεραπευτική τεχνική που θέλει τους θεραπευτές να επιλέγουν κινηματογραφικές ταινίες για να τις βλέπει ο θεραπευόμενος μόνος του ή με κάποιους άλλους συγκεκριμένους ανθρώπους. Η ταινία μπορεί να στοχεύσει σε άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα ή να χρησιμοποιηθεί ως ερέθισμα για περαιτέρω παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας. Η κινηματογραφοθεραπεία συζητείται ως ανάπτυξη της βιβλιοθεραπείας» (Berg-Cross, Jennings, Baruch, 2008, χ.σ.). Η θεραπευτική λειτουργία του κινηματογράφου δεν είναι ακόμη μετρήσιμη σε επιστημονικό επίπεδο, αν και έχουν αρχίσει να εκπονούνται σοβαρές μελέτες πάνω στο θέμα αυτό (Powell, Newgent, 2010). Μα δεν χρειάζεται να πάμε σε θεραπευτή για να βλέπουμε καλές ταινίες. Όλοι μας που αγαπάμε τον κινηματογράφο, συστηματικά βλέπουμε ταινίες, οι οποίες επενεργούν μέσα μας. Υπάρχουν ταινίες που τις σκεφτόμαστε για πολύ καιρό μετά, αληθινή τροφή για σκέψη.
Το σώμα μας «τραγουδάει» διαρκώς
Κάθε συναισθηματικός κραδασμός ευεξίας, αγάπης, απαντοχής, αλλά και ταραχής και αρνητικών συναισθημάτων, περνάει μέσα από κάθε μας κύτταρο, κάθε στιγμή. Όλα πάλλονται και όλα υπάρχουν σε συνεχή ροή. Ο εξαιρετικός Randal McClellan (1997), αναφέρει στο βιβλίο του «Οι θεραπευτικές δυνάμεις της μουσικής»:
“Όσον αφορά το υλικό μας σώμα, κάθε του άτομο εκπέμπει τη δική του φυσική συχνότητα (ιδιοσυχνότητα), η οποία, μέσω του συντονισμού, το συνδέει με παρόμοια άτομα για να σχηματίσουν μόρια, των οποίων η φυσική συχνότητα είναι ένας αρμονικός των ατόμων. Μόρια που εκπέμπουν τον ίδιο αρμονικό σχηματίζουν τα κύτταρα των διαφόρων σωματικών δομών και υγρών, καθένα από τα οποία εκπέμπει τη δική του ιδιοσυχνότητα.” (McClellan, 1997, σ. 45)
Με αυτή τη γνώση ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει στην ψυχή μας, άρα και στο σώμα μας, όταν βλέπουμε μία καλή ταινία με ιστορία που να αξίζει να ειπωθεί οπτικοακουστικά, με καλούς ηθοποιούς, χώρους, σκηνικά, κοστούμια μοντάζ, μουσική και εντέλει σκηνοθεσία. Η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη χρησιμοποιεί επίσης και τη μουσικοθεραπεία για να ξαναβρεί η ψυχή και το σώμα την ιδιοσυχνότητά τους και κατά συνέπεια την υγεία τους (McClellan, 1997).
Το να βλέπουμε σημαντικές ταινίες που μας φέρνουν σε επαφή με την ανθρώπινη αλήθεια, αποτελεί θεραπεία για την ψυχή μας. Το life style και οι σύγχρονες τεχνολογίες αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της παγκόσμιας κοινότητας. Οι άνθρωποι αρχίζουμε να λειτουργούμε περισσότερο ως μηχανήματα και λιγότερο ως ζωντανή ύλη. Με τις ίδιες μας τις πράξεις ακυρώνουμε την ουσία μας, που είναι το πνεύμα που υπάρχει μέσα μας. Οδηγούμαστε σταθερά προς μια εντελώς ανελεύθερη ζωή, έχοντας μάλιστα την ακριβώς αντίθετη πεποίθηση: ότι έτσι είμαστε εντελώς ελεύθεροι.
Ενσυναίσθηση: το κλειδί της υποκριτικής τέχνης και η θεραπευτική λειτουργία του Κινηματογράφου
Μας κάνει καλό, λοιπόν, να βλέπουμε διαλεχτές ταινίες με ήρωες χαρακτήρες καθημερινούς ή σπάνιους, ιδιαίτερους, απλούς, παράξενους, δημιουργικούς, πάσχοντες, ήρωες αληθινούς που θα μπορούσαν να είναι ένας από εμάς. Η επιστήμη της Ψυχανάλυσης με το θεατρικό παιχνίδι έχει αποδείξει τη θεραπευτική αξία της αναβίωσης της αλήθειας που δεν θέλουμε να δούμε αλλιώς. Έτσι, απαλύνει τις πληγές μας και μας κάνει και πάλι ανθρώπινους, σπάζοντας λίγο λίγο τη μόνωση που διαρκώς χτίζουμε γύρω από την ψυχή μας εξαιτίας των φόβων και των ανασφαλειών μας.
Όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί έχουν παίξει ρόλους που εμπεριέχουν ακριβώς το εξής οξύμωρο: με το εξαιρετικό τους ταλέντο υπογραμμίζουν και αναδεικνύουν όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής μας που εξωτερικά μπορεί να μην έχουν καμιά δραματική έξαρση, εκείνες τις στιγμές που δεν συμβαίνει κάτι εξωτερικά, αλλά είναι οι πιο σημαντικές στιγμές μας, όπου η αλήθεια μας ανεβαίνει από την καρδιά μας στη συνείδησή μας, τα συναισθήματα μάς πλημμυρίζουν και ανακαλύπτουμε σημαντικές αλήθειες του εαυτού μας. Είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που αξίζουν αληθινά, που δεν κραυγάζουν, που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές, αλλά ξυπνούν τη συνείδησή μας και φέρνουν αληθινή επανάσταση στην εξέλιξή μας. Οι στιγμές εκείνες που το «ειδέναι» μετατρέπεται σε «συν-ειδέναι» και η συνείδησή μας έχει πλέον αφυπνιστεί, είναι οι πολυτιμότατες στιγμές που απαρτίζουν την απελευθέρωσή μας από την άγνοια και την σταθερή μας πορεία προς την εσωτερική μας πληρότητα κι ευτυχία.
Οι ηθοποιοί, μέσα από ταινίες άξιων σκηνοθετών που χρησιμοποιούν δημιουργικά όλα τα εκφραστικά μέσα της κινηματογραφικής τέχνης, κατορθώνουν να φέρουν τον θεατή σε κατάσταση μέθεξης, μέσα από τη δύναμη της τέχνης τους, η οποία ξεκινάει από την ενσυναίσθηση. Οι μεγάλοι ηθοποιοί μπαίνουν στο ρόλο, μέσα στην ψυχή του άλλου, γίνονται ο άλλος. Ο Άντονι Χόπκινς είναι ο μπάτλερ στην ταινία Τ’ απομεινάρια μιας μέρας (1993). Ο Μάρλον Μπράντο είναι ο παρανοϊκός συνταγματάρχης Kurtz στην Αποκάλυψη τώρα (1979). Η Τζουλιάν Μουρ είναι η ερωτευμένη Σάρα με τη βαθιά πίστη, στο Τέλος μιας σχέσης (1999). Ο κάθε αληθινός ηθοποιός είναι ο ρόλος που υποδύεται στην κάθε ταινία.
Ακολουθούν ελάχιστα, αλλά χαρακτηριστικά αξιομνημόνευτα τέτοια παραδείγματα. Στην ταινία Τ’ απομεινάρια μιας μέρας (The remains of the day, 1993) του Τζέιμς Άιβορι (γενν. 1928), η καταστροφική φίμωση των συναισθημάτων έρχεται σε σύγκρουση με το δυνατό συναίσθημα του έρωτα. Ο Άντονι Χόπκινς υποδύεται τον Τζέιμς Στίβενς, έναν μπάτλερ που δεν εκδηλώνει ποτέ τα συναισθήματά του και υπηρετεί με αφοσίωση το πλούσιο αφεντικό του. Ανακαλύπτει, όμως, αργά ότι το αφεντικό, στο οποίο έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του, είναι ανάξιο, βασικός συνεργάτης των ναζί. Η Έμμα Τόμσον υποδύεται την Μις Κέντον, υπεύθυνη προσωπικού, την οποία προσλαμβάνει ο Στίβενς. Η Μις Κέντον, έχοντας συναισθήματα για τον τυπικό και κουμπωμένο μπάτλερ, διαρκώς προσπαθεί να τον βγάλει από τη σιωπή του και να τον ωθήσει να εκδηλώσει τα δικά του συναισθήματα. Ο ίδιος νιώθει έρωτα για τη θαρραλέα αυτή γυναίκα που τολμάει να τον προσεγγίσει. Οι σιωπές του Χόπκινς είναι τόσο εύγλωττες που τρυπάνε τον θεατή.
Emma Thomson, Anthony Hopkins στην εξαιρετική ταινία The remains of the day (1993) του Τζέιμς Άιβορι.
Δείτε τα υγρά μάτια του Τζέιμς Στίβενς όταν του αναφέρει η Κέντον για τη χαρά που νιώθουν οι άνθρωποι τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα το βράδυ, όταν έχει πια πέσει το τελευταίο φως του ήλιου. Εκείνος σκέφτεται – δεν το βλέπουμε, αλλά το νιώθουμε από όλα όσα έχουν προηγηθεί και από την εξαιρετική ηθοποιία του Χόπκινς – πόσο έχει καταπιέσει τα συναισθήματά του και πως μια ολόκληρη ζωή έχει ζήσει κόντρα στις επιθυμίες του. Αυτήν την απλή στιγμή ποθούσε να ζήσει, δίπλα σε μιαν αγαπημένη γυναίκα που εκτιμάει, σ’ ένα παγκάκι κοιτάζοντας μαζί της το δειλινό. Τότε, το συναίσθημα ανεβαίνει στα μάτια του που προς στιγμήν υγραίνονται, αλλά και πάλι ακαριαία το ξανακρύβει για να επιστρέψει στη συνήθεια του κουμπωμένου μέχρι πνιγμού, πουκάμισου. Η εκδήλωση των συναισθημάτων του φαντάζει στον ίδιο ένα πελώριο, ανυπέρβλητο βουνό, αλλά κανένα ψυχικό κλείσιμο δεν μπορεί να κρύψει τα δυνατά συναισθήματα που πάντοτε νικάν. Η θέαση της σκηνής μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο με ακεραιότητα μεν, αλλά δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων του, να αρχίσει να τα εκδηλώνει.
Ο Χόπκινς σε συνέντευξή του ανέφερε ότι δεν είχε ποτέ ο ίδιος μπάτλερ, ούτε είχε δει κάποιον μπάτλερ. Μελέτησε, λοιπόν, συστηματικά τη ζωή και τις πράξεις ενός μπάτλερ από κοντά, ώστε να μπορέσει να τον ενσαρκώσει, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Actors’ Studio και του Lee Strasberg. Τι τυχεροί που είναι οι ηθοποιοί! Ζούνε από μία εργασία άκρως θεραπευτική για τους ίδιους, όταν υποδύονται τέτοιους μεγάλους ρόλους.
Julianne Moore και Ralph Fiennes στην ταινία The end of the affair (1999), του Νιλ Τζόρνταν.
Στην εξαιρετική ταινία Το τέλος μιας σχέσης (The end of the affair, 1999) του Νιλ Τζόρνταν (γενν. 1950), η Τζουλιάν Μουρ μας αποκαλύπτει τη δύναμη της ψυχής μιας γυναίκας ερωτευμένης, μέσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία καταφέρνει να κατεβάσει το Πνεύμα στη γη, για να σώσει από βέβαιο θάνατο τον αγαπημένο της Maurice Bendrix, τον οποίο υποδύεται ο Ralph Fiennes, και με τον οποίο βιώνει έναν έρωτα παράνομο, εξωσυζυγικό. Η αντιπαράθεση της γυναίκας που δρα μέσα από την απόλυτη πίστη της, με τον άπιστο και δυνατό στο μυαλό, Maurice, ο οποίος τα έχει βάλει με τον Θεό, συγκλονίζουν και θυμίζουν τις μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις των αντιθέτων που ενυπάρχουν στον καθένα μας. Οι καλοδουλεμένοι ρόλοι των δύο πρωταγωνιστών απογειώνουν την ταινία.
Maurice: “Τι έκανες στο πάτωμα;”
Sarah: “Προσευχόμουν.”
Maurice: “Σε τι;”
Sarah: “Σε ό,τι υπάρχει.”
[…]
Sarah: “Η αγάπη δεν τελειώνει απλά επειδή παύουμε να βλέπουμε ό ένας τον άλλον. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγαπούν τον Θεό ολόκληρη τη ζωή τους, δίχως να τον βλέπουν.”
Maurice: “Αυτό δεν είναι το δικό μου είδος αγάπης.”
Sarah: “Ίσως να μην υπάρχει άλλο είδος αγάπης.”
Η ύπαρξη της πίστης σε κάποιους ανθρώπους και η απουσία της σε άλλους, θίγεται με ιδιαίτερα εύγλωττο τρόπο και οδηγεί τον θεατή να αναστοχαστεί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην πίστη.
Ο Marlon Brando ως Kurtz, συγκλονίζει στην Αποκάλυψη Τώρα (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Στο αριστούργημα Αποκάλυψη τώρα (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα (γενν. 1939), η υποκριτική του Μάρλον Μπράντο έμεινε ιστορική. Ο συνταγματάρχης Kurtz, αυτοχρισμένος θεός ανάμεσα σε ντόπιους στα βάθη της ζούγκλας του Βιετνάμ, κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αμερική, μεταδίδει τη φρίκη αυτού του πολέμου και κατ’ επέκταση κάθε πολέμου, την τρέλα και την εσωτερική μάχη του με τους δαίμονές του. Ο αναστοχασμός πάνω στην τρέλα, στην οποία οδηγεί κάθε πόλεμος, εσωτερικός και άρα εξωτερικός, μπορεί να μας θεραπεύσει, όταν φτάσουμε να ενώσουμε τις εσωτερικές μας αντιφάσεις και να μονιάσουμε με τον εαυτό μας.
Η Alicia Vikander στο ρόλο της Gerda στην ταινία The Danish Girl (2015) του Tom Hooper (γενν. 1972) και στο Φως ανάμεσα σε Ωκεανούς (2016) του Derek Cianfrance (γενν. 1974), εκπροσωπεί μια νέα γενιά ηθοποιών, με γνώσεις, μόρφωση, αλλά κυρίως ενσυναίσθηση. Και στους δύο ρόλους η υποκριτική της τέχνη δείχνει φανερά την ευαισθησία με την οποία τους προσέγγισε και τελικά έγινε αυτές οι γυναίκες. Η Gerda βοηθάει τον αγαπημένο της να μεταμορφωθεί σε Miss Lily. Οι ψυχές, ελεύθερες, εκφράζονται πέρα από κανόνες και όρια, κι η Gerda και με αυτόν τον τρόπο απλά αγαπάει τον άντρα της. Μια συμπεριφορά που μας ξενίζει, γιατί έχουμε ξεχάσει ή δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε. Η ταινία δρα απελευθερωτικά και θεραπευτικά για όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν μέσα στο φύλο τους και θέλουν να προβούν σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και ταυτόχρονα θυμίζει τη δύναμη της αληθινής αγάπης.
Η Alicia Vikander (Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για την ταινία) και ο εξαιρετικός Eddie Redmayne, αγαπημένο ζευγάρι μέχρι το δύσκολο φινάλε στην ταινία The Danish Girl (2015), του Tom Hooper.
Στην ταινία The Light Between Oceans, (Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς), (2016), του Derek Cianfrance (γενν. 1974), η Isabel δεν κάνει το σωστό και δεν γνωστοποιεί στην αστυνομία ότι μαζί με τον σύζυγό της βρήκαν μέσα στη θάλασσα έναν νεκρό άντρα και ένα ζωντανό μωρό. Επιλέγουν να το αποσιωπήσουν και να κρατήσουν το μωρό ως δικό τους. Έχει πολλές δικαιολογίες για αυτή την καθοριστική της πράξη προς τον εαυτό της και τον άντρα της, που στηρίζονται στις ήδη δύο αποβολές και στη δυσκολία να μείνει πλέον έγκυος. Έτσι, η Isabel αποφασίζει να κάνει την απονενοημένη πράξη και να μεγαλώσει το μωρό ως δικό της, στερώντας το από την αληθινή του μητέρα, καταστρέφοντας έτσι τη ζωή αυτής της γυναίκας, αλλά και ταυτόχρονα ζώντας με τύψεις στη συνείδησή της. Απομόνωση, ο άνεμος που λυσσομανάει διαρκώς σε αυτό το σχεδόν ξεχασμένο μέρος με τον φάρο και τον φαροφύλακα σύζυγο, τρελά ερωτευμένοι μεταξύ τους και η ανθρώπινη συνείδηση που πάσχει, αδυνατώντας να επιλέξει το σωστό, συνθέτουν μια ταινία άξια του πολύ καλού βιβλίου, στο οποίο στηρίχτηκε το σενάριο.
Η Michelle Williams και ο Casey Affleck εξαιρετικοί στην ταινία Manchester by the sea (2016) του Kenneth Lonergan
Στην ταινία Manchester by the sea (Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα, 2016) του Kenneth Lonergan (γενν. 1962), η Michelle Williams υποδύεται την Randi Chandler, τη γυναίκα του πρωταγωνιστή, σε έναν μικρό μεν, αλλά τόσο κεντημένο υποκριτικά ρόλο. Η σκηνή της συνάντησης με τον άντρα της, υπεύθυνο για τον θάνατο των παιδιών τους, μετά από καιρό, και η αλήθεια που εκφράζει σε αυτήν, ανήκουν στην υψηλή υποκριτική τέχνη. Μέσα στην απλότητά της, στην καθημερινότητά της, στον αγώνα που έδωσε για να επιβιώσει μετά τον τραγικό θάνατο των παιδιών τους, έχοντας πάλι παντρευτεί κι έχοντας γεννήσει ξανά ένα μωρό, αρκεί μια στιγμή για να έρθουν όλα τα θαμμένα συναισθήματα και πάλι στο φως. Ο θεατής-θεραπευόμενος μετέχει στα συναισθήματα της άτυχης γυναίκας, τα οποία δεν θάβονται, ούτε καταστρέφονται, μα η ταινία μας θυμίζει πως είναι πάντα εκεί και πως με τον καιρό ο πόνος που μας προκαλούν μετριάζεται, γιατί έχουμε μάθει να ζούμε με αυτόν, και έτσι μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε κάθε τι σκοτεινό και δύσκολο στη ζωή μας. Συμμετέχουμε και συμπάσχουμε, αγγίζοντας και πάλι την ψυχή μας μέσα από τη θέαση της ταινίας και κάθε καλής ταινίας.
Η Gloria συνομιλεί με τις τέσσερεις διαφορετικές ηλικίες της ζωής της, στην ταινία της Julie Taymor, The Glorias (2020).
Στην ταινία The Glorias (2020), η σκηνοθέτις Julie Taymor (γενν. 1952), με το εύρημα των τεσσάρων διαφορετικών Glorias, από τέσσερεις διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής της – παιδί, έφηβη, νέα, ώριμη – και τη συνομιλία των τεσσάρων αυτών διαφορετικών τελικά εαυτών, μας θυμίζει πως πάντοτε αλλάζουμε στη ζωή μας, κι ό,τι μας φαίνεται ανυπέρβλητο, μπορούμε να το ξεπεράσουμε, πάντα, βέβαια, κουβαλώντας όλα όσα μας χαρακτηρίζουν. Στη συγκεκριμένη αληθινή ιστορία της Gloria Steinem, η οποία υπήρξε κορυφαίο πρόσωπο του φεμινιστικού κινήματος στην Αμερική και επιτυχημένη δημοσιογράφος, οι στιγμές που αρνήθηκε εργασίες, πίσω από τις οποίες κρυβόταν η υποδούλωσή της, όρισαν ολόκληρη τη ζωή της. Η ταινία έρχεται να μας θεραπεύσει από κάθε υποδούλωση. Εάν μέσα μας ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις δυνάμεις της δημιουργίας από τις δυνάμεις της καταστροφής, τότε οι κινήσεις μας απέναντι στους πιο «τρομακτικούς» ανθρώπους, σε όλους όσοι προσπαθούν να μας υποδουλώσουν, γίνονται ανεπαίσθητα χορευτικές, όπως της Vikander τη στιγμή που παραιτείται, οπότε και φεύγουμε αφήνοντας τους τρομοκράτες να τρομοκρατούν τον εαυτό τους και μόνο.
Medicine – Video
Κάθε καλή ταινία μάς γνωρίζει κομμάτια του εαυτού μας και της ανθρωπότητας. Κάθε έργο της έβδομης τέχνης με αξιώσεις, μπορεί να μας δίνει πάντοτε τροφή για σκέψη και να μας απελευθερώνει λίγο λίγο από τα δεινά μας. Η Αγγλική λέξη medicine προέρχεται από το Λατινικό medico και αυτό από το medeor, που σήμαινε επουλώνω, θεραπεύω. Το δε medeor προήλθε από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα μέδομαι, το οποίο εμπεριείχε τις έννοιες: φροντίζω, σκέφτομαι, εκτελώ με μεγάλη τέχνη (Johannes, (a), 2008). Η Αγγλική λέξη video προήλθε από τη Λατινική video που σήμαινε, βλέπω. Αυτό δε, το Λατινικό video, προήλθε από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα ιδέω, που σήμαινε να βλέπω. Από αυτό προέρχεται το ρήμα ιδώ της νεότερης Ελληνικής, αλλά και η λέξη ιδέα (Johannes, (b), 2013). Ιδέες εκτελεσμένες με μεγάλη τέχνη είναι, λοιπόν, η θεραπευτική δύναμη του κινηματογράφου, που είναι αρωγός μας στην τεράστια προσπάθεια που κάνουμε οι άνθρωποι να αναλάβουμε εσωτερικά και εξωτερικά τη ζωή μας και να γίνει ο καθένας μας, ο μοναδικός υπεύθυνος για αυτήν, με ακέραιο και ολικό τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στις Δυνάμεις της Δημιουργίας.
Η Βάλλυ Κωνσταντοπούλου είναι θεωρητικός κινηματογράφου. Έχει γράψει την «Εισαγωγή στην Αισθητική του Κινηματογράφου», αρθρογραφεί με θέματα τον κινηματογράφο, τις τέχνες, και όχι μόνο, στο ιστολόγιό της http://vallysdiary.blogspot.com/ και έχει γράψει «Το Ημερολόγιο των Χρωμάτων», το οποίο φιλοξενείται στο site http://www.to-en.gr/.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Apocalypse Now, (Αποκάλυψη τώρα!), 1979, Coppola, F., F., ΗΠΑ: American Zoetrope, [DVD]. Berg-Cross, L., Jennings P., Baruch R., 2008, Cinematherapy: Theory and Application, [Διαδίκτυο], Taylor & Francisonline, 11 Δεκεμβρίου, [Προσπελάστηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2020], Διαθέσιμο στο: https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1300/J294v08n01_15) Johannes, (a), 2008, Etymology of medicine, [Διαδίκτυο], ewonago, 1 Σεπτεμβρίου, [Προσπελάστηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2020], Διαθέσιμο στο: http://ewonago.blogspot.com/2008/09/ Johannes, (b), 2013, Etymology of video, vision, visit, [Διαδίκτυο], ewonago, 11 Αυγούστου, [Προσπελάστηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2020], Διαθέσιμο στο: http://ewonago.blogspot.com/ Manchester by the Sea, (Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα), 2016, Lonergan, K., ΗΠΑ: Feelgood Entertainment, [DVD]. McClellan, R., 1997, Οι θεραπευτικές δυνάμεις της μουσικής - Ιστορία Θεωρία και Πρακτική, 2η εκδ., Αθήνα: Fagotto. Powell, M., L., Newgent, R., 2010, Improving the Empirical Credibility of Cinematherapy: A Single-Subject Interrupted Time-Series Design, [Διαδίκτυο], sagepub, 10 Σεπτεμβρίου, [Προσπελάστηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2020], Διαθέσιμοστο: https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/2150137810373920?casa_token=IJeTrShyIvoAAAAA%3A5wstKVS7H7fkqaKevViBTNiSma1wo4mYJ8rc8WMvi5MbgxZImOWBci-NCD9FzjAZ8WHiSfke The Danish Girl, (Το κορίτσι απ’ τη Δανία), 2015, Hooper, Τ., ΗΠΑ: Universal, [DVD]. The End of the Affair, (Το τέλος μιας σχέσης), 1999, Jordan, N., ΗΠΑ: Columbia, [DVD]. The Glorias, 2020, Taymor, J., ΗΠΑ: Artemis Productions, [DVD]. The Light Between Oceans, (Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς), 2016, Cianfrance, D., ΗΠΑ: Odeon, [DVD]. The Remains of the Day, (Τ' απομεινάρια μιας μέρας), 1993, Ivory, J., ΗΠΑ: Columbia, [DVD].
