παιδεία

  1. ΠΑΙΔΕΙΑ
«Η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους. Να αναλώνεται τίμια, να ετοιμάζει τα πλάσματα που θα ζήσουν όχι στην φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στην ζούγκλα αλλά στην πόλη. Ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα και είναι ο καθείς μια ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δασκάλου. Και την δουλειά του την επήραμε σα μια από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο.»
  1. ΠΑΙΔΕΙΑ
Δόθηκε στην δημοσιότητα πριν λίγο καιρό η Έκθεση Πισσαρίδη, η οποία επιχειρεί ή φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα κείμενο αναφοράς για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας κατά την τρέχουσα δεκαετία. Στο πλαίσιο του διαλόγου που εξελίσσεται λοιπόν, θα ήθελα να εστιάσω το σημείωμα αυτό στο πεδίο της εκπαίδευσης και να σχολιάσω κάποια από τα σημεία που εντάσσονται στο πεδίο αυτό.
  1. ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Επειδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν, ας το ξαναπιάσουμε το πράγμα απ’ την αρχή. Υπάρχει μια είδηση. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επέστρεψε τα χρήματα της επιχορήγησης που εισέπραττε το Ποτάμι. Εν όλω 500.000. Πάμε μια κι ολογράφως να μάς κάτσει καλύτερα. Πεντακόσιες. Χιλιάδες. Ευρώ.

Θεματικες Ενότητες

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Με μεγάλη επιτυχία και υψηλή προσέλευση κοινού συνεχίζονται η έκθεση «1922-2022, Σ. Παπαλουκάς, Φ. Κόντογλου, Σ. Βασιλείου, Ιστορίες Μνήμης και Τέχνης» και οι παράλληλες εκδηλώσεις που φιλοξενούνται στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο Ύδρας στο πλαίσιο της επετείου των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στο πλαίσιο της επετείου των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή ξεκινά στις 11 Ιουνίου 2022 στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας το πρώτο εκθεσιακό επετειακό αφιέρωμα μνήμης με την υποστήριξη του π², το οποίο θα διαρκέσει κατά τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο.
Είναι κι αυτό το πέπλο που μας τυλίγει εδώ και δύο χρόνια και δε λέει να φύγει, είναι κι αυτές οι νεραντζιές που επιμένουν να ανθίζουν και να μας ζαλίζει το άρωμα τους όπως μπαίνει κλεφτά απ’ τα παράθυρα, είναι κι αυτά τα όνειρα που παγιδεύτηκαν στο λυκαυγές και μας στοιχειώνουν, είναι κι αυτός ο […]
Προσαρμοστήκαμε; Μάλλον. Κλειστήκαμε ωραιότατα στα καβούκια μας, ορίσαμε τον ζωτικό μας χώρο κι ό,τι μας ενοχλούσε απλά το αφήσαμε απέξω μη μας χαλάσει τον μικρόκοσμο και το μικρόκλιμα μας. Αραχτοί στον καναπέ μας μάθαμε καινούριες λέξεις, άλλες τις κάναμε καρφίτσες στο πέτο μας κι άλλες τις βάλαμε δίπλα στα διακοσμητικά που συλλέγαμε επιμελώς από ταξίδια μακρινά που τώρα μόνο να λαχταρούμε και να θυμόμαστε μπορούμε.