Είμαι της ανοιχτής σχολής και της ανοιχτής σκέψης για όλα αυτά τα θέματα. Συμφωνώ και διαφωνώ με πολλά πράγματα. Υπάρχει μία στερεότυπη αντίληψη στα ελληνικά πράγματα ότι οι Τούρκοι θέλουν να μας σύρουν σε διάλογο. Κι εγώ πάντα αναρωτιέμαι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπορείς να κατοχυρώσεις τα δικαιώματά σου, εκτός από μία οριοθέτηση – μία συμφωνία. Άρα χρειάζεται μια συμφωνία. Πρώτον, η Ελλάδα έχει κάνει πολλές οριοθετήσεις με όλα τα κράτη πλην της Τουρκίας. Έχει προσπαθήσει να κάνει μία πρώτη οριοθέτηση με την Αλβανία, έχει κάνει μία οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας η οποία θα εξελιχθεί σε ΑΟΖ με την Ιταλία, βρίσκεται σε μία διαδικασία με τη Λιβύη αλλά απλώς λόγω της κρίσης δεν έχει προχωρήσει και βεβαίως βρίσκεται σε μια διαδικασία με την Αίγυπτο. Με την Τουρκία δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο και δεν έχει υπάρχει καθόλου κουλτούρα διαλόγου γιατί ακριβώς θεωρούμε ότι δεν πρέπει να παραχωρήσουμε τίποτα. Είναι λάθος άποψη.
Δεύτερον, υπάρχει η δυνατότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου και πρέπει να ξέρουμε από τα πριν ποια είναι η νομολογία του. Διαφωνώ ότι το Δικαστήριο σκέφτεται πολιτικά. Το Δικαστήριο σε οτιδήποτε κάνει και σε οτιδήποτε καταλήγει έχει ένα απίστευτο νομικό σκεπτικό. Έχω διαβάσει όλες τις υποθέσεις σχετικά με την υφαλοκρηπίδα. Το δικαστήριο το ενδιαφέρει να καταλήξει σε ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ποιο είναι το μεγάλο αγκάθι, το οποίο βρίσκει πάντα το δικαστήριο μπροστά του: Νησάκια. Νησάκια ή μικρά νησιά ή μεγάλα. Λέει αυτό το νησί εκεί που βρίσκεται μου διαστρεβλώνει τη δίκαιη οριοθέτηση, δηλαδή να πάρει κι αυτός που έχει ακτές και ο άλλος που έχει ακτές; Το δικαστήριο όμως όταν τα λέει αυτά, δεν κάνει νομικό ακτιβισμό. Πάντοτε το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του τι έχουν κάνει και τα υπόλοιπα κράτη. Τη δεκαετία του 70 η Ιταλία είχε κάνει μία οριοθέτηση με την Τυνησία. Δεν έδωσε υφαλοκρηπίδα στα νησιά που έχει, την Λαπεντούζα και την Παντελλερία. Είναι κρατική πρακτική αυτή. Πολύ πρόσφατα, φέτος, έγινε μία οριοθέτηση μεταξύ της Πολωνίας και της Δανίας. Η Δανία έχει ένα νησάκι που είναι έξω από την Πολωνία. Δεν της έδωσε καμία επήρεια, κρατική πρακτική είναι και αυτή. Το καλό που υπάρχει με το διεθνές δικαστήριο είναι ότι θα δώσει μια οριοθέτηση και είναι και για τα δύο μέρη face saving. Δηλαδή πίσω από αυτό, τα δύο μέρη υπάρχουν.
Όσον αφορά τις ενέργειες της Τουρκίας. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι τις ενέργειες τις οποίες κάνει, τις κάνει σε μη οριοθετημένες περιοχές. Και έξω από την Πάφο είναι σε μια μη οριοθετημένη περιοχή. Και έξω από την Αμμόχωστο είναι μια μη οριοθετημένη περιοχή.
Και δεν είναι μη οριοθετημένη περιοχή μόνο από την κυπριακή δημοκρατία και ξέρετε επειδή λέτε για τα κοιτάσματα αν πρέπει να πάνε στον έναν ή στον άλλον, ξέρετε ότι η κυπριακή δημοκρατία, επειδή υπάρχει κατοχή στο βόρειο τμήμα είναι η μόνη νόμιμη εκπρόσωπος της επικράτειας της νήσου. Συνεπώς μην μιλάμε για των βορείων και των νοτίων γιατί προαναγγέλουμε μια λύση που είναι διχοτομική που δεν ξέρω αν είναι σωστή ή όχι αλλά πάντως πάρα πολλά χρόνια έχουμε λειτουργήσει στη λογική ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει διχοτόμηση αλλά επανένωση. Όσον αφορά στην πολιτική ισότητα. Η πολιτική ισότητα αφορά τις οντότητες μόνο. Γιατί όμως υπάρχει πολιτική ισότητα σε όλα τα σχέδια; Επειδή οι Τουρκοκύπριοι λένε μήπως τυχόν δεν μας δώσουν και μας πολιτική ισότητα; Βάλτε το ρητά μέσα εκεί. Και οι Έλληνες βέβαια επειδή πέφτουν στην παγίδα αυτού του 80 εμείς 18 εσείς πώς είναι δυνατόν να είμαστε ίσοι. Οι οντότητες είναι ίσες. Γι΄αυτό ακριβώς αν διαβάσετε όλα τα σχέδια τα οποία υπάρχουν το αναφέρουν.
Μπλέκετε την δημοκρατική αρχή με την ομοσπονδιακή αρχή. Στις ομοσπονδιακές κοινότητες ισχύει η ομοσπονδιακή αρχή η οποία είναι πιο δημοκρατική αρχή γιατί λαμβάνει υπόψη και τον τελευταίο πολίτη της μικρότερης οντότητας.
*Ο Πέτρος Λιάκουρας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς.
