π² για ανάπτυξη σε Ελλάδα και Ευρώπη
«Ανάπτυξη στην πράξη» από το νεοσύστατο Ινστιτούτο Π² στην Αθήνα και «Φοροδιαφυγή και Πολυνομία – οι αόρατοι εχθροί της ανάπτυξης» από τη διαΝΕΟσις και τον Ευρωπαϊκό Δήμο στις Βρυξέλλες. Κοινός παρονομαστής συγκεκριμένες πρακτικές λύσεις με ουσιαστικές στοχεύσεις για τα διαχρονικά προβλήματα που εμποδίζουν την πραγματοποίηση επενδύσεων και την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.
Το Ποτάμι άφησε στην άκρη τις γενικές αναφορές για κρίση και χρέος και μίλησε εξ αρχής για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που έχει ως προϋπόθεση την έξοδο από τις πελατειακές σχέσεις (σχέσεις δοσοληψίας πολιτικών –ψηφοφόρων) και το πελατειακό κράτος (σχέσεις συναλλαγής δημόσιας υπηρεσίας– πολίτη). Αυτά όμως όχι μόνο συντηρούνται, αλλά επαυξάνονται σήμερα με την άναρχη αύξηση των οργανικών θέσεων του δημοσίου και τις εμβόλιμες τροπολογίες, που εντοπίζουμε καθημερινά. Όσον αφορά τις επενδύσεις, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία μελέτη που να μετρά τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν μέσω των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ. Η Ελλάδα εκμεταλλεύεται τους πόρους, αλλά δεν αξιοποιεί τα κονδύλια για να παράγει θέσεις εργασίας.
Tα στοιχεία που συλλέγονται με μεγάλη επιμέλεια και μεθοδικότητα από το Ινστιτούτο Π², οι τεκμηριωμένες έρευνες της διαΝΕΟσις θα έπρεπε να είναι η βάση για τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις προκειμένου να υλοποιήσουν τις τομές που χρειάζονται. Πώς θα αξιοποιηθούν όμως όλες αυτές οι πληροφορίες που βρίσκουν ώτα μη ακουόντων από τα κόμματα εξουσίας όπως εύστοχα παρατήρησε ο Γιώργος Γραμματικάκης;
Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν, είναι ότι δεν θέλουν. Κανένα κόμμα εξουσίας δεν θα ξεκινήσει τη μεταρρύθμιση του πελατειακού κράτους, ούτε θα επιφέρει ρήξη στις πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους. Όμως, μια λύση δεν είναι αδύνατη. Ας υποθέσουμε οτι ένα (μικρό) μεταρρυθμιστικό κόμμα καταθέτει στην κοινωνία το επιχειρησιακό σχέδιο των ζητουμένων αλλαγών (που αφορούν την διοίκηση και τον ορθό τρόπο νομοθέτησης) και ζητάει την ψήφο των πολιτών για το σχέδιο αυτό. Εαν οι πολίτες το στείλουν στη βουλή και παράλληλα δεν βγάλουν κάποιο κόμμα αυτοδύναμο, το κόμμα αυτό θα είχε κάθε ηθικό δικαίωμα να απαιτήσει ως όρο σχηματισμού κυβέρνησης που το περιέχει την υλοποίηση του σχεδίου αυτού προτείνοντας πολιτικό συμβόλαιο στους άλλους εταίρους. Δυστυχώς μόνο εάν κάποιος κρατά “αιχμάλωτο” ένα μεγάλο κόμμα υπάρχει ελπίδα υλοποίησης των συμφωνηθέντων. Και λέω αιχμάλωτο γιατί μεγάλο μεν το κόστος των μεταρρυθμίσεων, αλλά ακόμη μεγαλύτερο το κόστος απώλειας της εξουσίας.
