Μάσκα παντού ακόμη και στα θέατρα είναι η πρόταση της Αθηνάς Λινού, καθηγήτριας επιδημιολογίας, πρόταση που προκαλεί έντονες αντιδράσεις από τον Δημήτρη Τάρλοου, ηθοποιό – σκηνοθέτη. «Οι τέχνες πάντοτε μπαίνουν στο περιθώριο και αυτό για εμένα είναι μια κατάντια της εποχής μας» παρεμβαίνει ο Λεωνίδας Καβάκος, βιολονίστας – διευθυντής oρχήστρας.
Όλα αυτά στη συζήτηση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο π² – πρόοδος στην πράξη, με συντονίστρια τη δημοσιογράφο Κατερίνα Μπακογιάννη.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις του Λεωνίδα Καβάκου, της Αθηνάς Λινού και του Δημήτρη Τάρλοου.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΒΑΚΟΣ
– Δικαιολογώ τη βιαιότητα των μέτρων το Μάρτιο, αλλά πλέον πρέπει να μπούμε επειγόντως σε μια διαδικασία εξισορρόπησης.
– Η τέχνη θεωρείται πολυτέλεια, θεωρείται πολύ λιγότερο σημαντική από τον τουρισμό. Σήμερα έχουμε γίνει ένα απέραντο χωράφι τουριστικών οραμάτων του καθένα και του πιο ανειδίκευτου. Οι τέχνες πάντοτε μπαίνουν στο περιθώριο και αυτό για εμένα είναι μια κατάντια της εποχής μας.
– Ο ιός μας μαθαίνει πολλά πράγματα. Η επικοινωνία των τεχνών θα περάσει σε άλλο στάδιο, χωρίς να αφαιρείται η απόλυτη και αναντικατάστατη αξία της ζωντανής εμπειρίας.
ΑΘΗΝΑ ΛΙΝΟΥ
– Δεν θα δεχόμουν ποτέ μια παράσταση χωρίς μάσκα και χωρίς αποστάσεις. Το πρώτο και βασικό θα ήταν να φοράνε όλοι μάσκα, ει δυνατό να υπάρξουν και έργα σκηνοθετημένα με τη μάσκα. Και στο σχολείο τα παιδιά με μάσκες. Όλοι παντού με μάσκες.
– Ο πολιτισμός θεωρήθηκε είδος πολυτελείας, δυστυχώς. Εγώ επιμένω ότι στις επιτροπές που παίρνουν τις αποφάσεις δεν μπορείς να καλείς μόνο υγιεινολόγους ή μόνο οικονομολόγους, πρέπει να έχεις και κοινωνιολόγους και ανθρώπους του πολιτισμού. Αν υπήρχε ένας εκπρόσωπος του πολιτισμού στις Επιτροπές….
– Το «δεν χρειάζονται μάσκες» ήταν μια πολιτική και οικονομική άποψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αυτό λέγαμε όλοι, γιατί δεν είχαμε μάσκες για τους γιατρούς. Αυτή είναι η ιστορία πίσω από το «δεν χρειάζονται μάσκες».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΡΛΟΟΥ
– Κανένα θέατρο δεν μπορεί να λειτουργήσει με τους ηθοποιούς να φοράνε μάσκες. Αυτό επί της ουσίας σημαίνει κλείσιμο όλων των θεατρικών χώρων καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα.
– Λειτουργούμε σε μια κατάσταση ασάφειας. Για μας που παίρνουμε το ρίσκο για να ζήσουμε τις οικογένειες των καλλιτεχνών είναι απολύτως σημαντικό να ξέρουμε τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσουμε. Και να είναι βέβαιοι όλοι ότι θα το σεβαστούμε. Γιατί; Γιατί στην τέχνη δεν είναι «πάρτι», ούτε «πλατεία». Άρα αυτό το οποίο θα μας πουν, αυτό θα κάνουμε.
– Θεωρώ απολύτου προτεραιότητας να ανοίξουν οι χώροι πολιτισμού τον χειμώνα. Το λιγότερο που θα μπορούσα να περιμένω από την πολιτεία είναι μια ενίσχυση από το Υπουργείο Υποδομών και Τεχνολογίας, από τον κ. Πιερρακάκη ώστε να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτό το πολυέξοδο και απαραίτητο βήμα για να εξωτερικεύσουμε την εργασία μας στον καιρό του Covid-19.
Παρακολουθήστε όλη την επίκαιρη συζήτηση στο κανάλι του π² στο YouTube.
